O nas

Historia Zgromadzenia Sióstr Służebnic Niepokalanej Panny Maryi swoimi korzeniami sięga końca XIX wieku. W tym czasie na ziemiach ukraińskich wśród ludności wiejskiej i ubogiej miejskiej szerzyła się nędza i analfabetyzm. Wielu światłych duchownych Kościoła Greckokatolickiego potrafiło odczytać te potrzeby i podjęło działania zmierzające do poprawy sytuacji ukraińskiego narodu. W szczególności  Ojcowie Bazylianie po reformie z wielką gorliwością realizowali głoszenie Słowa Bożego podczas misji parafialnych i rekolekcji. Młodzi misjonarze dobrze rozumieli, że ich działalność nie przyniesie pełnych, długotrwałych rezultatów, jeżeli nie będzie prowadzona duchowa systematyczna  praca nad młodym pokoleniem. W tym czasie w Galicji Siostry św. Bazylego prowadziły szkołę dla dziewcząt z zamożnych rodzin, dlatego powołanie do życia nowego żeńskiego zgromadzenia było pilnym wyzwaniem  dla ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego i dla ubogiego, moralnie zaniedbanego narodu.

W maju 1891 r. Ojcowie Bazylianie głosili misje parafialne w miejscowości Żużeli (obecnie Żużelany), w powiecie Sokalskim. Wówczas do o. Jeremiasza Łomnickiego OSBM zgłosiły się dziewczęta, które pragnęły wstąpić do klasztoru. O. Łomnicki zrozumiał, że jest to dobry moment dla założenia pierwszego, aktywnego, żeńskiego zgromadzenia, którego głównym zadaniem byłaby praca nad podniesieniem świadomości religijnej, narodowej i społecznej ukraińskiego narodu. Poprosił miejscowego proboszcza, o. Cyryla Sełeckiego o pomoc w założeniu nowego żeńskiego zgromadzenia. Ojcowie Bazylianie zgodzili się zapewnić siostrom duchowe przewodnictwo, zaś o. Cyryl podjął się wybudowania pierwszego domu dla sióstr w Żużeli i zobowiązał się też do pomocy materialnej i finansowej.

Zadaniem o. Jeremiasza było znalezienie osoby, która miałaby dar do prowadzenia nowej fundacji i byłaby zdolna realizować jej założenia.

Wybór padł na Michalinę Hordaszewską. Pozytywna i dojrzała odpowiedź Michaliny, której pragnieniem było poświęcenie swego życia Bogu,  była decydującym momentem w założeniu nowego zgromadzenia. W ten sposób dzięki gorliwej współpracy kapłanów o. Jeremiasza Łomnickiego OSBM i о.Cyryla Sełeckiego oraz młodej lwowianki Michaliny Hordaszewskiej powstało pierwsze aktywne żeńskie Zgromadzenie Sióstr Służebnic Niepokalanej Panny Maryi, obrządku bizantyjsko – ukraińskiego.

 24 sierpnia 1892 r. w bazyliańskiej cerkwi św. Onufrego we Lwowie odbyły się uroczyste obłóczyny pierwszej ukraińskiej Służebnicy. W tej uroczystości udział wzięli: o. Jeremiasz Łomnicki i sześciu Ojców Bazylianów. Michalina wybrała sobie imię Josafata na cześć wielkiego ukraińskiego męczennika św. Josafata Kuncewicza.

27 sierpnia 1892 roku odbyło się  uroczyste poświęcenie pierwszego domu Sióstr Służebnic w małej miejscowości  Żużel oraz przyjęcie pierwszych siedmiu kandydatek – młodych dziewcząt, które pragnęły poświęcić swoje życie Bogu.  Siostra Josafata jako przełożona pierwszej wspólnoty i wielu kolejnych, pragnęła naśladować wraz z siostrami pierwszą wspólnotę chrześcijań­ską, o której św. Bazyli Wielki napisał: „Wszystko mieli wspólne: życie, duszę, wolę, stół, niepodzielne braterstwo, miłość bez hipokryzji, która z wielu ciał czyniła jedno, harmonizując różne dusze wokół jednej  myśli.”

Pierwszym dziełem Zgromadzenia były ochronki dla dzieci. Ich ideą było gromadzenie przede wszystkim dzieci wiejskich i wy­chowywanie ich w oparciu o tradycje religijno-narodowe. Pierwszą ochronkę Sióstr Służebnic otwarto 15 maja 1893 roku w Żużeli Siostra Josafata uczyła siostry jak pracować z dziećmi w ochronkach . Skupiała się nie tylko na wychowaniu religijnym, ale także  nauce piosenek, poezji, zabaw.

Głównym zadaniem Zgromadzenia było i jest niesienie pomocy tam, wśród tych którzy najbardziej jej potrzebują, poprzez wychowanie dzieci i młodzieży, opiekę nad sierotami, chorymi, troskę o piękno Bożych świątyń itp.  

Współzałożycielka dbała, aby apostolat Sióstr Służebnic  był bar­dzo różnorodny, wypływał z potrzeby chwili i był zgodny z Konstytu­cjami. Tak więc Zgromadzenie w krótkim czasie stało się częścią ukraiń­skiego chrześcijaństwa w kraju jak i  w diasporze.

Josafata uważała, że Siostra Służebnica nie powinna lękać się trud­ności, gdy chodzi o szerzenie prawdy  Królestwa Bożego. Dla niej apostolat nie miał granic. W 1902 r. cztery siostry wyjechały na misję do Kanady, a w 1911 kolejna grupa wypłynęła do dalekiej Brazylii, aby tam, na drugiej półkuli, zaszczepić charyzmat pierwszej Służebnicy, żyjąc i pracując wśród emi­grantów - była to jej wielka prorocza wizja.

W pierwszych latach swego istnienia Zgromadzenie poszerzyło swoje misje w Europie i na innych kontynentach. Powstały nowe ośrodki w  Kanadzie (1902), Jugosławii (1906), Brazylii (1911), USA (1938).

W 1930 r.  Siostry Służebnice otrzymały status Zgromadzenia na Prawach Papieskich. W 1938 r. Zgromadzenie posiadało 92 domy zakonne і 494 sióstr, które prowadziły ochronki (76-blisko 5000 dzieci),  sierocińce (15 z 380 sierotami), 3 szkoły podstawowe, prowadziły księgowość w 4 seminariach duchownych oraz różnorodną charytatywną pracę w parafiach, szczególnie wśród kobiet.

Najtragiczniejszy w skutkach dla Sióstr Służebnic w Europie okazał się jednak okres II wojny światowej. Spustoszenia wojenne, przesunięcie granic doprowadziły do zniszczenia, albo zamknięcia wszystkich domów zakonnych.

Siostry bez środków do życia ratowały się poza granicami byłego Związku Radzieckiego: w Polsce, Słowacji, Serbii pracując ofiarnie dla swego narodu. Dało to początki nowym Prowincjom Zgromadzenia. W tych trudnych powojennych  latach zarząd Generalny Zgromadzenia został  przeniesiony  do  Rzymu.

Dzisiaj Zgromadzenie rozwija się w 15 krajach i blisko 700 Sióstr Służebnic służy Bogu i ludziom w siedmiu Prowincjach: na Ukrainie, w Brazylii, Kanadzie,  USA, Słowacji, Polsce, Serbii. W swojej pracy realizują  słowa Chrystusa „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody… Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem” Mt 28, 19. 20.

Zgromadzenie jest otwarte na nowe powołania w myśl słów Pisma Świętego „ Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało” Mt 9, 37   

Krystynopol (obecnie Czerwonogród, Ukraina) - Dom nowicjatu Sióstr Służebnic

Domy Sióstr Służebnic przed Drugą Wojną Światową